نتیجه شده است  من در اینجا بد نیست به برداشت یکی از مخاطبان وبلاگم اشاره نمایم که با نگاهی دقیق به این شعر چنین می گوید “”””  این نوع شعر بدنبال ایجاد لذت آنی در خواننده نیست. ابتدا او را در یک هزار تو رها می کند. تا در داخل این لبیرنت خود راه ورود، نشستن، پذیرایی و خروج را پیدا کند. لذت این شعر بعد از تکمیل قطعات پازل و آشکاری تصویر نهایی می آید. یک نوع نگرش تازه در هستی وجود دارد <object oriented> دوستان طراح سیستم های کامپیوتری با این متدولوژی و روش فکر آشنایند. وقت آن نیست که دیگر به مضمون به عنوان یک کل یکپارچه و دیاکرونیک نگاه کنیم. این دنیا احتیاج دارد که قطعه قطعه شود. بشکند. و در همزمانی محض دیده شود. با ید از اجزای ظاهرا بی ارتباط به کل برسیم. کلی تازه و جاندار در ذهن. در هر ذهن. که دیگر شعر گویی و هم شعر خوانی عملی بسیار فردی شده. خوشحالم که وقتی لینک ها را باز کردم ( مثل کلیپ های رسانه ای ) تصویر را دقیقا منطبق با محتوا ندیدم. من این دور (پرت) شدگی از مضمون را بوسطه فرم و دوباره راه پیدا کردن در خلوت دنج شعر را دوست دارم.”