و خوانش شعرش بوسیله ی شاعر مصنوعی دوباره با کلیک روی دیالوگ شاعر به سِن اصلی کاباره و شخصیت زن بازگردد و با هر بار کلیک روی کلماتی که با رنگی متفاوت از گرافیک متن شعری برجسته شده اند، شاهد خوانش و اجرای روایتی دیگر از این شعر باشد، ناروایتی که در شعرهای متن محور هم به گونه ای کانکریتی اجرا شده است و کلمات متعدد خود تشکیل یک کلمه ی بزرگ را می دهند. به طور کلی شعر های این مجموعه در فضایی بین رسانه ای اجرا شده اند، به گونه ای که مخاطب به راحتی می تواند در یک پلی شعر شناور شود و خود نیز در وضعیت های مختلف و در شرایطی تعاملی با مولف و متن،  شعر را ادامه دهد. ساختارهای کلاسیک شعری در این مجموعه هیچگاه شکل نمی گیرد و عدم قطعیت در سراسر شعر جاری ست و کاربر/مولف مدام با تغییر نشانه شناسیک، از یک نشانه به نشانه ی دیگر می رسد.  این جابجایی نشانه ای در فضایی در بین اجرا شده است، به گونه ای که مخاطب با کلیک روی یک نشانه ی نوشتاری شاهد شنیده شدن یک نشانه ی آوایی دیگر است و مخاطب در این بازی نشانه شناسیک میان نشانه های