حقيقي باشند كه در متن اين دنياي مجازي به بازي گرفته شده اند، کاربرهای  زن / مرد كه نقش زن و مرد را در تعامل با رايانه (در نقش شاعر مصنوعي) بازي مي كنند.  شاعر مصنوعي يك شخصيت ديونيزوسي ست كه در وضعيتي آپوريايي، دوآليسم زن/مرد را در جامعه اي متن به بازي مي گيرد. اين وضعيت در تمام صحنه هاي اين شعر/نمايشنامه جاري ست و شعر از تلفيق زبان ماشيني و زبان انساني تشكيل مي شود و كلمه با عبور از دوآليسم زبان ماشين/زبان انسان در شعر شناور مي شود. در ادامه ي اين وضعيت، دو گانه كلاسيكي مولف/مخاطب به چالش كشيده شده و هنگام ورود به كاباره، كاربر/مولف  با نشستن پشت كيبورد، همزمان با نوشتن روي صفحه كليد، پيانو را نيز مي نوازد و شخصيت مجازي زن شروع به رقصيدن مي كند. كاربر/مولف  همگام با  نواختن/نوشتن روي كيبورد ديالوگ هاي شعري ميان زن/مرد را در صفحه ي نمايشي كه بر روي سِن قرار داده شده مشاهده مي كند. در اين صحنه، با استفاده از شگرد های برنامه نویسی، تلاش شده است