کلماتی نظیر “کشیدن” که با کارکردی چندمعنایی در متن به بازی گرفته شده اند می تواند وارد فضای یک نقاشی آنلاین شود و با انتخاب مداد، رنگ و درگ کردن (کلیک چپ را نگه داشتن و کشیدن موس) عملا نقاشی نماید. در کاباره در وضعیتی پراتیک ما با شرایطی روبرو هستیم که در آن شعر در فضایی چند بعدی کاربر/مولف را با روایت های متعدد و متنافر به موقعیت هایی مرزی می برد، موقعیت هایی غایب که در حفره های زبانی و در وضعیتی معلق جاری هستند، کاباره نامکانی در نا زمان است که ناباوری به دلالت معنایی را در متن تکثیر و با انکار پایگان ارزشی کلمه از نشانه ای به نشانه ای دیگر می رسد، در کاباره حضور ممکن نیست و تقابل های دو قطبی هیچگاه به تولید معنا نمی انجامند بلکه در فضایی آپوریایی رابطه ی دو قطبی مولف/ مخاطب،  دنیای مجازی/دنیای واقعی،  زبان ماشینی/زبان انسانی،  زن/مرد و… به چالش کشیده و هیچ دالی به مدلول بر نمی گردد و هر دال هچون دالی بر دال دیگر ودر یک بستر متکثر و شناور با استقرار کاربر/شاعر های آنلاین به بازی گرفته می شود.