در شعر الکترونیک روایت مرکزی هیچگاه شکل نمی گیرد و همواره با انبوهی از روایت های برون مرکز مواجه هستیم که سیر حرکت آنها غیرخطی ست. شاعر/ کاربر با استفاده از امکانات نرم افزاری این قابلیت را دارد که از روایتی به روایتی دیگر و از یک فضا به فضایی دیگر حرکت کند، به گونه ای که شعر در فضایی بین رسانه ای تشکیل می شود و مرزهای متعارف بین ژانری شکسته و کاربر بایک وضعیت پلی ژانری مواجه است. شعر دیجیتال وضعیتی ست که در آن مخاطب/مولف با انکار پایگان ارزشی کلمه مواجه شده و در بستری شناور با رد دوآلیسم مولف/مخاطب، کتاب/ناکتاب، شعر/ داستان،  تصویر/آوا…فرآشد معناسازی به چالش کشیده می شود. در شعرالکترونیک ، مثلث کاربر/شاعر/شعر در بستری لایه ای و در وضعیتی تعاملی به چرخش در می آید که برای اجرای این دایره کاربر/شاعر در هنگام تعامل با شعر دچار گسست روایت می شود. این گسست شرایطی غیر خطی را به وجود می آورد و شعر از حالت غنایی و کلایسک آن جدا می شود.