شعر تحت شبکه ، شعری ست که در فضای مجازی پیاده سازی می شود، در این شعر کلمات و سطرها بسان یک گراف به همدیگر مرتبط می شوند، جستجو برای یافتن مدلول متعالی در این گونه ی شعری چیزی شبیه به عمل جستجو در هوش مصنوعی ست. شعر در چنین موقعیتی با عبور از دوآلیسم زبان ماشین / زبان انسان و در فضایی آپوریایی تشکیل می شود، در این شرایط مثلث کاربر/شاعر/شعر که در حلقه جاری ست هم از زبان ماشین وهم از زبان طبیعی بهره می گیرد تا امر لذت را در مخاطب تحریک کند. در این گونه ی شعری، شاعر برنامه نویسی می شود که پارامترهای شعری را در یک ماتریس به گونه ای غایب می کند که برای هر کاربر/شاعر،  خروجی لذت خاصی مطابق سیستم عصبی کاربر ایجاد شود. شعردراین شبکه گرافی، درجامعه ی زبان زیست می کند