بحث اصلی‌مان یعنی ربات شاعر و نویسنده می‌شویم، نخستین ربات شاعر و نویسنده که با استفاده از سنسورهایی که در آن تعبیه شده می‌تواند با محیط ارتباط برقرار کرده و داده‌های بیرونی را دریافت و با پردازش آنها در پروسسور خود، شعر و داستان‌هایی را به صفحه‌ی خروجی ارسال نماید، در این نوشتار به نحوه‌ی طراحی و عملکرد ربات از منظر فنی و مهندسی نگریسته نمی شود، بلکه سعی بر این است که به چالش‌هایی پرداخته شود که فلسفه، زبانشناسی و ادبیات در مواجهه با این موجود مصنوعی با آن روبرو می‌شوند. ژاک دریدا فیلسوف فرانسوی در مقاله‌ای با عنوان “فروید و صحنه‌ی نوشتار” می‌نویسد: “از ارسطو به اینسو نوشتار بارها به کار رفت تا مناسبت میان خرد و تجربه، و نسبت میان ادراک حسی و خاطره را روشن کند.” [3]

آنچه که ربات شاعر و نویسنده را به عنوان یک مولف غیر انسانی در شرایط متمایزی قرار می‌دهد، تولید