نوآم چامسکی، متفکر سرشناس در سال 1957 با نوشتن نقدی بر کتاب رفتار شناسی بی. اف. اسکینراز نخستین کسانی بود که بطور جدی بحث زبانشناسی محاسباتی را مطرح کرد و نظریه رفتار‌گرایی را به چالش کشید[1]، هر چند که قبل از او در دهه 1940 و 1950  پژوهش‌های قابل توجه‌ای در این زمینه انجام شده بود. چامسکی نظریه خود را بر اساس مدل‌های نحوی بنا کرده بود و به شباهت بین زبان‌های طبیعی و زبان‌های برنامه‌نویسی اشاره می‌کرد. از سوی دیگر در همان سال‌ها تلاش‌های جدی در زمینه هوش مصنوعی آغاز شد و آلن تورینگ در سال 1950 با ارائه مقاله‌ای با عنوان “ماشین‌های محاسباتی و هوشمندی” دیدگاه جالبی را از هوش مصنوعی ارائه نمود[2]، در سال 1956 جان مک کارتی، مینسکی، کلود شنول و ناتانیل روچستر کارگاه دارت مورث را بوجود آوردند و برای سال‌ها با همراهی هم تاثیر بسزایی را در پیشرفت هوش مصنوعی بر جای گذاشتند. از آن سال‌ها به بعد