و صدها تکنیک دیگر که همگی می توانند گونه هایی از بی شمار مؤلفه های وضعیت پسامدرن در جریان خلق سوپر- شعر باشند هرچند که هیچ گونه الزامی برای برجسته کردن مؤلفه های این گونه ی شعر وجود ندارد چرا که هرگونه تلاش برای برای دسته بندی و مرز بندی خود به یک فرایندِ مدرنیستی منجر می شود و سوپر- شعر با داشتن بی نهایت تکنیک که هر مؤلف- مخاطب می تواند به آن بیافزاید، قابلیت گریخت از هر گونه محدودیتی را داراست و به همین دلیل هیچگاه شاهد تعریف و قرارداد و مانیفست مشخصی برای این گونه ی شعر نخواهیم بود چرا که، از یک سو، در اندیشه های پسامدرن ریشه دوانده و، از سویی دیگر، به پیشرفت تکنولوژی وابسته است. در خوانش این گونه ی شعر، شالوده شکنی نقش مهمی را ایفا می نماید چرا که با جابجایی مداوم نشانه ها سر و کار داریم  گونه ای جابجایی فرویدی که از آن به عنوان هیروگلیف (hieroglyph) یاد کرده اند و در اندیشه ی ژاک دریدا هم جایگاه مهمی دارد؛ چنان چه فروید نیز معتقد بود: “در هر رؤیا گونه ای جابجایی عناصر و از جا کنده شدن عناصر وجود دارد.” ٣ به گونه ای که در یک رؤیا ممکن است سیمای کسی با صدای کسی دیگر همراه شود و کارکرد عناصر و واژگان دگرگون می شود. ٤