می توان با به بازی گرفتن مؤلفه های ادبیات پسامدرن ضمن عبور ِ ساختارشکنانه از نشانه های نوشتاری گرافیکی و آوایی همزمان با تغییر و جابجایی مداوم نشانه ها به تولید و تکثیر بی نهایت معنا نزدیک شد و، در این راستا، ضمن تخریبِ کلان روایت ها در یک فضای توپولوژیک  فیدبک دار به تولید بی شمار روایت های برون مرکز در یک شعر دست یابیم. روایت هایی متنافر که در یک معادله ی غیر خطی از زمان با تلفیق با بعد مکان در دستگاه زبان به یک نسبیت تکه تکه شده جامه ی عمل می پوشانند و خود نماینده ی چند صدایی ِ (polyphony) جامعه ی آزاد در متن شعر می شوند. در این گونه ی شعر، ابتدا مخاطب در معماری پست مدرن شعر در home page  رها می شود، سپس مخاطب با اجرای هایپرلینک ها ضمن مواجه شدن با مدلول های بدون پشتیبانی دال ها به بازی در یک فضای تو در توی مجازی و روایت هایی غیر خطی دعوت می شود. در این فضای مجازی دیگرنه تنها هر کلمه  نماینده ی معناهای محدود نیست، بلکه هر کلمه به بینهایت معنا تکثیر شده و در ارتباطی که هم با روساخت شعر و هم با زیر ساخت دارد امکان تأویل های متعدد را به هر مخاطب می دهد به گونه ای که هر کلمه نقش