مداوم با جابجایی نظام رسانه ای از انیمیشن شعری به گرافیک و یا از نوشتار دوبعدی به روایت های سینمایی، مخاطب را در مرز میان ژانرها به حرکت در می آورند، به گونه ای که مرز مدرنیستی شعر به چالش گرفته شده و با مرکززدایی از روایت جاری در شعر
مخاطب را به سکانس هایی کلیدی از فیلم “بیمارانگلیسی” اثر آنتونی مینگلا می برد و در بازگشت به شعر اورا در مرز میان مدرنیسم و پست مدرنیسم رها می کند. اینجا همان جایی ست که