قالب کلاسیک و نیز سنت نیمایی-شاملویی  از محدودیت نوشتار دوبعدی رها شده و وارد فضایی چندبعدی و اتمسفری تازه می شود که در آن کلمات در بستری از تکنولوژی زیست می کنند، کلماتی تهی از آگاهی که با استفاده از ابژه ی علم در فرمی سیال بازنمایی می شوند و در یک رخداد زبانی، تجربه آگاهی را بر تن متن می پوشند. در آزادی، کاربر/مولف در فضایی پلی ژانری با به چالش کشیدن حضور وارد مکالمه متنی می شود. معماری شعر از چند سازه اصلی تشکیل شده است که در یک بازی درون متنی و با بهره گیری از گردش چندگانه و دایره ای هایپرلینک ها، در حلقه های تو در توی توسط کاربر اجرا می شود. در سازه آزادی کاربر/مولف با ورود به ستون آ در شعر با مصرع