چنان که ژاک دریدا در بحث پیرامون ژانر متنی از موریس بلانشو آورده است:

“در ادبیات همه ی ژانر ها به نحوی هزل آمیز عمل می کنند و بلانشو از همه استفاده می کند؛ او نه تنها با محو مرزبندی هایی که سبک ها و ژانر ها را منفک می سازند به چنین کاری دست زده بلکه حتی مرز میان ادبیات و غیر ادبیات را هم مورد انتقاد قرار داده است.” ٥ و البته در شرایط کنونی و با استفاده از پیشرفت تکنولوژی قادر به آن جام این ساختارشکنی ژانری در پدیده ی سوپر- شعر فارسی می باشیم چرا که با عبور از روساخت شعری می توانیم با پل زدن میان انواع ژانر ها به ایجاد یک وضعیت پسامدرن دردستگاه زبانی سوپر- شعر دست یابیم. در سوپر- شعر و با استفاده از هایپرلینک ما قادر هستیم ارتباطی بینامتنی (intertextual) با گذشته و تاریخ ادبیات برقرار نماییم. به اعتقاد بسیاری از پژوهندگان ادبیات پسامدرن، بینامتنیت (intertextuality) به جای ارتباط چالشی ِ مؤلفِ متن، ارتباطِ چالشی ِ میان خواننده و متن را برجسته می نماید و البته این مهم را هم نباید از نظر دور داشت که به اعتقاد لیندا هاچن، از پژوهندگان معروف آثار پسامدرن، هجو تاریخ نه به معنای انکار آن بلکه تلاش