یک انسان پسامدرن را در متن زندگی بازی می کند. در این دستگاه زبانی هر مدلول بسان دالی است بر مدلول دیگر و این بازی نقطه ی پایانی ندارد و همواره معنا در پی پیوست های متعدد و بی شمار ناپدید می شود و به این گفته ی دریدا در گراماتولوژی (grammatology) می رسیم که نشانه را “نشانه ی چیزی یکسر دیگر می دانست چیزی فاقد همانندی و تداوم چیزی که نشانه نیست.” ٢ در جریان سوپر- شعر، می توانیم با استفاده ی دینامیکی از هایپرلینک و عبور و پل زدن بین نشانه های نوشتاری و گرافیکی و آوایی به این وضعیت نزدیک شویم، به همین دلیل و وجود وضعیت ناپایدار در این گونه ی شعر با انبوه تکنیک مواجه هستیم که همگی بر پایه ی شاخصه های ادبیات پسامدرن و بسیاری از اندیشه های هنری پژوهندگان پست مدرن بنا شده اند. برای نمونه:

• استفاده از ضمیر دوم شخص دینامیکی برای فعال نمودن نقش مخاطب در فرایند مشارکت در آفرینش شعر  
• استفاده از طنز های تعلیقی    
• انکار پایگان ارزشی کلمه