گم می‌شود چرا که ذهن مصنوعی این ربات شاعر و نویسنده از مدلول‌های متعالی تهی شده و تنها با دریافت داده‌های محیطی، آنها را به بازی بی پایان دال‌ها دعوت می‌کند. در این تفکر دیجیتالی و هوش مصنوعی در یک فضای ماتریسی N بعدی حرکت از یک دال به دال دیگر صورت می‌گیرد که یک منش انتشاری‌ست. با بهره‌گیری از دانشی به نام شبکه‌های عصبی مصنوعی، این ربات قدرت یادگیری و تجربه در بعد زمان را کسب می‌کند و ما می‌توانیم  به این دیدگاه دریدا برسیم که مفهوم تجربه نیز برخلاف آموزه‌های تاریخ متافیزیک رویارویی با چیزی حاضر نیست و دیگر آن تصور هگل که “علم تجربه ی آگاهی” است و آگاهی چیزی است حاضر و موجود، قطعیت ندارد چنانچه در دیدگاه  هایدگر هم خودش را نشان می‌دهد که تجربه باید روشن کند که پدیدارشناسی چیست، آگاهی کدام است، نه اینکه پدیدار‌شناسی “علم به تجربه ” باشد. در ذهن مصنوعی ربات شاعر و نویسنده‌ای که