همانطور که می‌دانیم از دیدگاه هوسرل زبان حقیقی الزاما و انحصارا انسانی‌ست و در نظرگاه او تمایز آشکاری میان نشانه‌های انسانی و نشانه‌های طبیعی وجود دارد. از دیدگاه هوسرل معنای مورد نظر گوینده تنها زمانی وجود دارد که ذهنی فردی در زمان تولید گفتار در حال اندیشیدن باشد [4]، هوسرل ضمن عبور از این مرحله به جایی می‌رسد که معنا را تنها در کاربرد درون ذهنی تصور می‌کند، و این همان جایی‌ست که دیدگاه هوسرلی در باب زبان با تاویل آثار  ذهن مصنوعی ربات نویسنده‌ی ما دچار تعارض می‌شود. اینجاست که ما در برخورد با آثار این ربات شاعر و نویسنده به نظریه دریدا نزدیک می‌شویم و زبان را نه در انسانی‌ترین وجه خود، بلکه آنرا در زبانی‌ترین شکل آن تصور می‌کنیم و با زندگی در جهان متن که مولفش مرده است مواجه می‌شویم  و به نگرش دریدا نسبت به جهان می‌رسیم که دنیا را با دیدی مرکزگریز ببینیم که در آن هر گونه هدفی در پس بازی دال‌ها